Jesus Christ SuperStar

Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά

Τα λόγια είναι περιττάάάάάά

Αποχαιρετιστήριο

Jacques Prevert
cet amour

cet amour
si violent
si fragile
si tendre
si désespéré
cet amour
beau comme le jour
et mauvais comme le temps
quand le temps est mauvais
cet amour si vrai
cet amour si beau
si heureux
si joyeux
et si dérisoire
tremblant de peur comme un enfant dans le noir
et si sûr de lui
comme un homme tranquille au millieu de la nuit
cet amour qui faisait peur aux autres
qui les faisait parler
qui les faisait blêmir
cet amour guetté
parce que nous le guettions
traqué blessé piétiné achevé nié oublié
parce que nous l’avons traqué blessé piétiné achevé nié oublié
cet amour tout entier
si vivant encore
et tout ensoleillé
c’est le tien
c’est le mien
celui qui a été
cette chose toujours nouvelle
et qui n’a pas changé
aussi vrai qu’une plante
aussi tremblante qu’un oiseau
aussi chaude aussi vivant que l’été
nous pouvons tous les deux
aller et revenir
nous pouvons oublier
et puis nous rendormir
nous réveiller souffrir vieillir
nous endormir encore
rêver à la mort,
nous éveiller sourire et rire
et rajeunir
notre amour reste là
têtu comme une bourrique
vivant comme le désir
cruel comme la mémoire
bête comme les regrets
tendre comme le souvenir
froid comme le marble
beau comme le jour
fragile comme un enfant
il nous regarde en souriant
et il nous parle sans rien dire
et moi je l’écoute en tremblant
et je crie
je crie pour toi
je crie pour moi
je te supplie
pour toi pour moi et pour tous ceux qui s’aiment
et qui se sont aimés
oui je lui crie
pour toi pour moi et pour tous les autres
que je ne connais pas
reste là
lá où tu es
lá où tu étais autrefois
reste là
ne bouge pas
ne t’en va pas
nous qui sommes aimés
nous t’avons oublié
toi ne nous oublie pas
nous n’avions que toi sur la terre
ne nous laisse pas devenir froids
beaucoup plus loin toujours
et n’importe où
donne-nous signe de vie
beaucoup plus tard au coin d’un bois
dans la forêt de la mémoire
surgis soudain
tends-nous la main
et sauve-nous.

Η μετάφραση στα αγγλικά λόγω έλλειψης χρόνου...μέχρι νεωτέρας

This love
So real
This love
So beautiful
So happy
So joyous
And so ridiculous
Trembling with fear
Like a child in the dark
And so sure of itself
Like a tranquil man in the quiet of the night
This love
Which made others afraid
Which made them gossip
Which drained the colour from their cheeks
This love
Watched for
Because we watched for them
Snared, wounded, trampled, finished, denied, forgotten
Because we snared, wounded, trampled, finished, denied, forgot it

This love
Entire
Still so alive
Shining
This is yours
This is mine
This love
Which is always new
And which never changes
Real like a plant
Quivering like a bird
Warm and as alive as the summer
We can both

Go and come back

We can forget

And fall asleep

And wake up

To suffer old age

Fall asleep again

To dream to death
Awake
To smile and laugh
Young again
Our love endures
Obstinate as a mule
As alive as the desire
As cruel as the memory
As stupid as the regret
As tender as the memory
As cold as marble
As beautiful as the day
As delicate as an infant
It watches us
Smiling
And speaks to us
Without saying a word
And I
I listen to it
Trembling
And I cry
I cry for you
I cry for myself
And I beg you
For yourself
For me
And for all those who love
And who are loved
Yes
I cry to it
For you
For me
And for all the others
I do not know
Stay there

There where you are

There where you were before
Stay there
Don't move
Don't go away
We who are loved
We have forgotten you
Do not forget us
We had only you on this earth
Do not let us grow cold
Further and further away every day
It doesn't matter where
Give us a sign of life
In a nook in the woods
In the forest of memory
Suddenly arise

Take us by the hand

And save us

---

Παιδικές αναμνήσεις

Η παραπάνω επιγραφή ανήκει στο ΣΤΕΦΑΝΟ, μία κλασσική φιγούρα της Παλιάς Κοκκινιάς και του Πειραιά γενικότερα..."Είναι τρελός ο ναύαρχος" φωνάζει(για τον εαυτό του)...Και ποιος δεν είναι άλλωστε ; Και αυτοί που δεν είναι τι κατάλαβαν ;

Περσινές καλοκαιρινές αναμνήσεις

Τοίχος σπιτιού στη Φολέγανδρο

Καλοκαιρινές αναμνήσεις 3

Για ακόμα μία φορά άκουσα αυτό το καλοκαίρι για περιπτώσεις παρατημένων σκύλων στον "τροπικό παράδεισο" της Σαλαμίνας...

Καλοκαιρινές αναμνήσεις 2

home sweet home ή αλλιώς ET go home!

Καλοκαιρινές αναμνήσεις 1

Οχουυυυυυυυυυυυυ! Παντού απαγορεύσεις...μέχρι και σ' αυτήν την απομακρυσμένη παραλία που για να πας έπρεπε είτε να έχεις το σούπερ τζιπάκι, είτε να φτύσεις αίμα, δάκρυα και ιδρώτα (δηλαδή με τα πόδια) ειτε να σπάσεις το αυτοκίνητό σου (δυστυχώς έγινε το τρίτο)...
ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ! Άξιζε τον κόπο...

Η επιλογή έγινε...
και ο τίτλος του ιστολογίου
ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ
λίγες, πολλές...θα δούμε!

Ένας μικρός "φόρος τιμής" στον εμπνευστή του ονόματος.

Jacques Prevert. Γεννημένος το 1900 υπήρξε ποιητής και σεναριογράφος. Μία άκρως φιλελεύθερη ποιητική φωνή με χαρακτηριστικά της την αναρχίζουσα ευαισθησία και τον αντικομφορμισμό. Το παρακάτω ποίημά του είναι μια κραυγή απελπισίας απέναντι στην μαλακία " Quelle connerie la guerre " του πολέμου και στην ισοπεδωτική δυναμή του.

BARBARA

Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
épanouie, ravie, ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisé rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle-toi quand même ce jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom
Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante, ravie, épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vu qu'une seule fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse
Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abîmé
C'est une pluie de deuil, terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier et de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin, très loin de Brest
Dont il ne reste rien.

Θυμήσου Μπαρμπαρά
Έβρεχε χωρίς σταματημό στη Βρέστη εκείνη την ημέρα
Και περπατούσες χαμογελαστή
Χαρούμενη ευτυχισμένη μουσκεμένη
Μέσα στη βροχή
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Έβρεχε χωρίς σταματημό στη Βρέστη
Και σε συνάντησα στην οδό Σιάμ
Χαμογελούσες
Κι εγώ χαμογελούσα
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Εσένα που δεν σε ήξερα
Εσύ που δεν με ήξερες
Θυμήσου
Θυμήσου εκείνη την ημέρα
Μην ξεχνάς
Ένας άντρας προφυλαγόταν κάτω από ένα πρόθυρο
Και φώναξε το όνομά σου
Μπαρμπαρά
Κι έτρεξες προς το μέρος του μέσα στη βροχή
Μουσκεμένη ευτυχισμένη χαρούμενη
Και ρίχτηκες στην αγκαλιά του
Θυμήσου τό Μπαρμπαρά
Και μη μου θυμώνεις αν σου μιλάω στον ενικό
Μιλάω στον ενικό σε όλους όσους αγαπώ
Ακόμα κι αν δεν τους έχω δει παρά μια μόνη φορά
Μιλάω στον ενικό σε όλους όσους αγαπιούνται
Ακόμα κι αν δεν τους ξέρω
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Μην ξεχνάς
Αυτήν την ήρεμη κι ευτυχισμένη βροχή
Πάνω στο ευτυχισμένο πρόσωπό σου
Πάνω σ’ αυτήν την ευτυχισμένη πόλη
Αυτήν τη βροχή πάνω στη θάλασσα
Πάνω απ’ τον ναύσταθμο
Πάνω απ’ το πλοίο τ’ Ουεσάν
Ω Μπαρμπαρά
Τι σαχλαμάρα ο πόλεμος
Τι απέγινες τώρα
Μέσα σ’ αυτή τη βροχή σίδερου
Φωτιάς ατσαλιού και αίματος
Κι αυτός που σ’ έσφιγγε στην αγκαλιά του
Ερωτευμένα
Μήπως είναι νεκρός εξαφανισμένος ή ακόμα ακόμα ζωντανός
Ω Μπαρμπαρά
Βρέχει χωρίς σταματημό στη Βρέστη
Όπως έβρεχε πριν
Αλλά δεν είναι το ίδιο κι όλα καταστράφηκαν
Είναι μια πένθιμη βροχή τρομερή και λυπητερή
Δεν είναι πια η καταιγίδα
Φωτιάς ατσαλιού αίματος
Απλών νεφελωμάτων
Που ψοφάνε σαν τα σκυλιά
Σκυλιά που εξαφανίζονται
Στα νερά της Βρέστης
Και πάνε να σαπίσουν μακριά
Μακριά πολύ μακριά απ΄ τη Βρέστη
Που απ’ αυτήν δεν μένει πια τίποτα.

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Paroles ("Κουβέντες") 1946.