Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Αποχαιρετιστήριο


Jacques Prevert
cet amour

cet amour
si violent
si fragile
si tendre
si désespéré
cet amour
beau comme le jour
et mauvais comme le temps
quand le temps est mauvais
cet amour si vrai
cet amour si beau
si heureux
si joyeux
et si dérisoire
tremblant de peur comme un enfant dans le noir
et si sûr de lui
comme un homme tranquille au millieu de la nuit
cet amour qui faisait peur aux autres
qui les faisait parler
qui les faisait blêmir
cet amour guetté
parce que nous le guettions
traqué blessé piétiné achevé nié oublié
parce que nous l’avons traqué blessé piétiné achevé nié oublié
cet amour tout entier
si vivant encore
et tout ensoleillé
c’est le tien
c’est le mien
celui qui a été
cette chose toujours nouvelle
et qui n’a pas changé
aussi vrai qu’une plante
aussi tremblante qu’un oiseau
aussi chaude aussi vivant que l’été
nous pouvons tous les deux
aller et revenir
nous pouvons oublier
et puis nous rendormir
nous réveiller souffrir vieillir
nous endormir encore
rêver à la mort,
nous éveiller sourire et rire
et rajeunir
notre amour reste là
têtu comme une bourrique
vivant comme le désir
cruel comme la mémoire
bête comme les regrets
tendre comme le souvenir
froid comme le marble
beau comme le jour
fragile comme un enfant
il nous regarde en souriant
et il nous parle sans rien dire
et moi je l’écoute en tremblant
et je crie
je crie pour toi
je crie pour moi
je te supplie
pour toi pour moi et pour tous ceux qui s’aiment
et qui se sont aimés
oui je lui crie
pour toi pour moi et pour tous les autres
que je ne connais pas
reste là
lá où tu es
lá où tu étais autrefois
reste là
ne bouge pas
ne t’en va pas
nous qui sommes aimés
nous t’avons oublié
toi ne nous oublie pas
nous n’avions que toi sur la terre
ne nous laisse pas devenir froids
beaucoup plus loin toujours
et n’importe où
donne-nous signe de vie
beaucoup plus tard au coin d’un bois
dans la forêt de la mémoire
surgis soudain
tends-nous la main
et sauve-nous.

Η μετάφραση στα αγγλικά λόγω έλλειψης χρόνου...μέχρι νεωτέρας

This love
So real
This love
So beautiful
So happy
So joyous
And so ridiculous
Trembling with fear
Like a child in the dark
And so sure of itself
Like a tranquil man in the quiet of the night
This love
Which made others afraid
Which made them gossip
Which drained the colour from their cheeks
This love
Watched for
Because we watched for them
Snared, wounded, trampled, finished, denied, forgotten
Because we snared, wounded, trampled, finished, denied, forgot it

This love
Entire
Still so alive
Shining
This is yours
This is mine
This love
Which is always new
And which never changes
Real like a plant
Quivering like a bird
Warm and as alive as the summer
We can both

Go and come back

We can forget

And fall asleep

And wake up

To suffer old age

Fall asleep again

To dream to death
Awake
To smile and laugh
Young again
Our love endures
Obstinate as a mule
As alive as the desire
As cruel as the memory
As stupid as the regret
As tender as the memory
As cold as marble
As beautiful as the day
As delicate as an infant
It watches us
Smiling
And speaks to us
Without saying a word
And I
I listen to it
Trembling
And I cry
I cry for you
I cry for myself
And I beg you
For yourself
For me
And for all those who love
And who are loved
Yes
I cry to it
For you
For me
And for all the others
I do not know
Stay there

There where you are


There where you were before
Stay there
Don't move
Don't go away
We who are loved
We have forgotten you
Do not forget us
We had only you on this earth
Do not let us grow cold
Further and further away every day
It doesn't matter where
Give us a sign of life
In a nook in the woods
In the forest of memory
Suddenly arise

Take us by the hand

And save us



3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

I
Γυρίζω πίσω
Ενίοτε το παρελθόν οδηγεί στο φως
Κάποτε,όταν οι μνήμες ζωντανεύουν
Όλα αλλάζουν

Παράθυρα ανοιχτά.Οι δρόμοι;


II
Αγάπη:τη γνωρίζεις;
Ενόσω οι δείχτες τρεμοπαίζουν
Λέξεις δειλές αποχτούν νόημα
Παπαρούνα
Φάρος
Ανεμώνα
Αντηλιά
Βάρκα
Βότσαλο


III
Την άνοιξη δεν τη βρήκα τόσο στους αγρούς
Όσο σε δυο θηλυκούς πράσινους κύκλους

Χωρίς αμφιβολία,

Για τον καθένα μας
Υπάρχει μια αίσθηση ξεχωριστή
Που αν δεν την απομονώσει εγκαίρως
Έτσι,που να την γεμίσει πράξεις ορατές,

Πάει χαμένος

Η αναζήτησή της(σου) απαραίτητη
Η αμφισβήτησή της πολύτιμη





IV
Τόσα χρόνια πέρασαν
Κι ακόμα δεν έχω καταλάβει
Αν τα σύννεφα χαμογελούν ή δακρύζουν

Αν το στιγμιαίο αξίζει περισσότερο απ’το αιώνιο
Ή αν το κυανό της θάλασσας είναι περισσότερο γλυκό(sic)
Απ’το κόκκινο των χειλιών σου


V
Πριν την Ιθάκη οι σταθμοί είναι πολλοί
«Περήφανοι εκτελούμε την εντολή του απείρου»
Του ταξιδιού

Μόλις μερικά φεγγάρια πέρασαν από τότε που ο χρόνος,
Πονηρά,έκανε μια στάση
Για εμάς μόνο(μη αναστρέψιμα)
Υποσχέθηκα να μη τον απογοητεύσω
Μου ψιθύρισε να σου πω να κάνεις το ίδιο


VI
Κλείσε τα μάτια :Ένα μικρό-μικρό ποτάμι αστέρια
Σε φιλώ γλυκά

Καληνύχτα
(Μη ξεχνάς:το αστέρι δεν έσβησε ακόμα)

Ανώνυμος είπε...

Κάθετι κρύβει μυστικά και περίτεχνα μια αισιόδοξη μελωδία.Ο πόνος, τελικά, παίρνει τη μορφή που εμείς του δίνουμε..Η ευτυχία δεν είναι μόνο η " επανάληψη του παρελθόντος" αλλά και η αίσθηση ότι κάθε φορά αισθάνεσαι όπως εκείνη την πρώτη φορά που ένιωσες ευτυχισμένος..Πονάμε και παράλληλα κάνουμε τα δάκρυα μας καθρέφτες του ίδιου μας του πόνου..αρκεί αυτοί οι καθρέφτες να μην είναι παραμορφωτικοί και η ευτυχία θα φυτρώσει σαν ροζ γαρύφαλλο κάτω από τα πόδια μας..χωρίς λίπασμα..τα δάκρυα φτάνουν για να την ποτίσουν.. Έτσι ο πόνος θα έχει γίνει ανάμνηση και η ανάμνηση ευτυχία..


"I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine "


Pablo Neruda, "If you forget me"

astrodomime είπε...

@don't fear the thief... σ'ευχαριστώ...ήταν υπέροχα αυτά που έγραψες..
όσο για σένα ανώνυμε...ξέρεις.